Αν στην αρχαία Ρωσία χυλός από σπανάκι ήταν παρών στο τραπέζι των αγροτών κάθε μέρα, σήμερα αυτό το απλό πιάτο ισοδυναμεί με εξωτικά. Όχι κάθε κατάστημα μπορεί να αγοράσει σπέρματα σπέρματος, αλλά το ενδιαφέρον των Ρώσων σε αυτό το σιτηρό αυξάνεται σίγουρα. Και οι διατροφολόγοι ζητούν την επιστροφή ξεχασμένης χυλός στη διατροφή εκείνων που ενδιαφέρονται για την απώλεια βάρους, για γρήγορη αποκατάσταση από ασθένειες, για την πλήρη ανάπτυξη και ανάπτυξη των παιδιών τους.
Επιλέξτε τη συνταγή σας
Η ιστορία της καλλιέργειας σπέρματος - ο πρόγονος του σύγχρονου σιταριού στη Ρωσία, πηγαίνει πίσω στον Χ αιώνα, και στη Μεσόγειο καλλιεργήθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. Δυστυχώς, στην επιδίωξη της υψηλής παραγωγικότητας, αυτό το ανεπιτήδευτο δημητριακό ήταν εντελώς συμπιεσμένο από τα ρωσικά χωράφια στα μέσα του 20ού αιώνα. Αλλά ευτυχώς, τον θυμήθηκαν σήμερα, όταν για πολλούς το θέμα της υγιεινής φυσικής διατροφής ήταν ιδιαίτερα οξύ.
Χημική σύνθεση και τεχνολογικές ιδιότητες του σπέρματος
Το ενδιαφέρον για τα σπέρματα δεν είναι τυχαίο. Πράγματι, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Διατροφής RAMS, το οποίο μελέτησε τη διατροφή ενός μεγάλου πληθυσμού της Ρωσίας, εάν η διατροφή ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις θερμίδων, είναι εντελώς ανισορροπημένη στις κύριες συνιστώσες. Το γεγονός αυτό δεν είναι υπέρ της διατήρησης της υγείας των παιδιών σχολικής ηλικίας, καθώς και των ατόμων που ασχολούνται με βαριά σωματική εργασία. Η αξία των δημητριακών είναι ότι αποτελούν πηγή φθηνών φυτικών πρωτεϊνών, η ποσότητα των οποίων σε ορισμένες ποικιλίες σπέρματος φτάνει το 37%.
Ωστόσο, τα απαραίτητα αμινοξέα αξίζουν ακόμα μεγαλύτερη προσοχή, αφού το ανθρώπινο σώμα δεν τα παράγει. Εάν η πρωτεΐνη δημητριακών ανήκει στην κατηγορία των κατωτέρων, δεδομένου ότι η σύνθεσή της περιορίζεται από τον αριθμό των αμινοξέων (ακόμη και μόνο 8 στο φαγόπυρο), τότε η βιολογική αξία της σίκαλης καθορίζεται από 18 απαραίτητα αμινοξέα και έναν σχεδόν πλήρη κατάλογο βιταμινών Β. οι ουσίες και το αλεύρι από αυτό δεν χάνουν τις χρήσιμες ιδιότητές του ακόμη και με τις καλύτερες άλεσης, κάτι που δεν μπορεί να λεχθεί για τις σύγχρονες ποικιλίες σιταριού.
Τα πραγματικά τεχνολογικά χαρακτηριστικά του αλεύρου από σπέρματα δεν επιτρέπουν τη χρήση του ως κύριο συστατικό για το ψωμί. Αυτό το ψωμί δεν μπορεί να αποθηκευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως το ίδιο το αλεύρι. Αλλά προσθέτοντας άλευρο σίκαλης στο σιτάρι δίνει μεγάλη αξία στο ψωμί. Υπάρχουν πολύ λιγότεροι υδατάνθρακες στα σπέρματα και τα μικρο και μακρο στοιχεία είναι σε ισορροπημένη κατάσταση και απορροφώνται εύκολα από το ανθρώπινο σώμα. Χάρη στην πυκνή ταινία, το σπανάκι περιέχει περισσότερο πυρίτιο. Από όλους τους τύπους σίτου, είναι ο ηγέτης στην ίνα. Αυτό είναι που επιτρέπει στην σπανάκι να έχει ευεργετική επίδραση στο καρδιαγγειακό σύστημα και να αντιστέκεται στο σχηματισμό όγκων.