Η κουζίνα μιας χώρας αναπτύσσεται υπό την επίδραση πολλών παραγόντων - της τοποθεσίας του κράτους, των κλιματικών συνθηκών και ακόμη και των σχέσεων με άλλες χώρες. Αλλάζει συνεχώς, χωρίς να χάνει τα χαρακτηριστικά και τις παραδόσεις του. Και η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό το θέμα, έτσι η διατροφή του Ρώσου λαού πριν από δύο αιώνες, αν και ήταν διαφορετική από τη σύγχρονη, αλλά ταυτόχρονα περιείχε οικεία προϊόντα και πιάτα.
Επιλέξτε τη συνταγή σας
Παραδοσιακά πιάτα ρωσικής κουζίνας του 19ου αιώνα
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η διατροφή των απλών ρωσικών και αριστοκρατών ήταν πολύ διαφορετική. Η γαλλική κουζίνα έγινε μοντέρνα, και έχοντας έναν μάγειρα από αυτή τη χώρα θεωρήθηκε ένα σημάδι πολυτέλειας και καλής γεύσης. Αυτός είναι ο λόγος που στο τραπέζι της ευγενείας εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλά πιάτα δανεισμένα από την Ευρώπη - πάστες, κοτολέτες, σαλάτες, σάντουιτς, στρείδια, γκουρμέ κέικ, κάθε είδους σάλτσες ασυνήθιστες για τη ρωσική κουζίνα και πολλά άλλα. Επιπλέον, ένα συνηθισμένο γεύμα, κατά κανόνα, αποτελείται από 6-7 διαφορετικά πιάτα.
Ο πίνακας των εμπόρων, αν και άφθονος, δεν ήταν τόσο εξειδικευμένος όσο αυτός των ευγενών. Εκπρόσωποι της κατηγορίας αυτής προτιμούν τα πλούσια ρωσικά πιάτα: πίτες με διάφορα γέμιση, σούπα λάχανο, σούπες ψαριού, πουλερικά και κρέας. Συχνά στο τραπέζι τους ήταν το στερλίνα ή το χαβιάρι από οξύρρυγχο και όλα τα είδη τουρσιτών. Από τα γαλακτοκομικά προϊόντα καταναλώθηκε κυρίως το βούτυρο ή η ξινή κρέμα.
Το τραπέζι των αγροτών ήταν ακόμη απλούστερο. Τα προϊόντα σε αυτό εξαρτώνταν από τον πλούτο της οικογένειας και των βιοτεχνιών, παραδοσιακά στην περιοχή της κατοικίας τους. Δεδομένου ότι οι πατάτες εμφανίστηκαν πολύ αργότερα, οι απλοί άνθρωποι κατανάλωναν ψητές ή ατμισμένες γογγύλια, ψωμί, κάθε είδους δημητριακά, μανιτάρια. Αν υπήρχε ένας ποταμός κοντά, συχνά υπήρχαν ψάρια και πιάτα από αυτό στο αγροτικό τραπέζι. Οι αγρότες κατανάλωναν πολύ σπάνια το κρέας και τα πουλερικά, συνήθως σε μεγάλες διακοπές, καθώς και τηγανίτες με πίτες. Από τα πρώτα μαθήματα ήταν συνηθισμένα τα λαχανικά, τα όσπρια ή τα τουρσιά.
Οι όρνιθες, παρεμπιπτόντως, ήταν επίσης συχνά παρόντες στο ρωσικό τραπέζι του 19ου αιώνα. Για το χειμώνα, τα μανιτάρια, τα μήλα, το λάχανο και, φυσικά, τα ψάρια ήταν αλατισμένα και ζυμωμένα. Χάρη σε αυτούς και το ψωμί, οι ρώσοι χωρικοί θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε μακρινούς και σκληρούς χειμώνες.
Λίγο αργότερα, τα σύνορα μεταξύ της κουζίνας των αριστοκρατών και των απλών ανθρώπων άρχισαν να θολώνουν. Τα γαλλικά πόδια του βατράχου δεν ριζώθηκαν σε ένα ευγενές ρωσικό τραπέζι, έτσι η μόδα για μια απλή και ικανοποιητική ασκήσεις ψαριών επέστρεψε ξανά και οι αγρότες άρχισαν να διαφοροποιούν το μενού τους με δημοφιλείς πατάτες και σαλάτες ψαριών.
Η λεγόμενη κουζίνα ταβέρνας εμφανίστηκε, η οποία χαρακτηριζόταν από συνδυασμό παραδοσιακών ρωσικών και μερικών υπερπόντιων πιάτων. Στις ταβέρνες όπου έμεναν τόσο οι ευγενείς όσο και οι απλοί άνθρωποι, θα μπορούσαμε να φάμε τα αυγά, το κουάκερ και το ψητό σε ένα δοχείο, και τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα πιάτα ψαριών με πίτες.